Ayten Coşkunoğlu 1931 yılında doğdu. 1953 yılında Ankara Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun oldu. Yüksek Lisansını Bryn Mawr College’de tamamladı. Doktora derecesini ise 1967 yılında İstanbul Üniversitesi’nden aldı.
1961’den 1982 yılına kadar İngilizce Hazırlık Birimi’nde ve o zaman “Freshman” diye anılan ve lisans öğrencilerine İngilizce eğitimi veren birimde çalıştı ve Yabancı Diller Yüksek Okulu’nun oluşumu ve gelişimine en başından beri önemli katkılarda bulundu.
1982 yılında Eğitim Fakültesi, Yabancı Diller Eğitimi Bölümü’ne Kurucu Bölüm Başkanı olarak atandı ve Yabancı Diller Eğitimi Bölümü Başkanlığı görevini 1982-1989 yılları arasında başarıyla yürüttü. Prof.Dr. Ayten Coşkunoğlu Bear, emekli olduğu 1998 yılından 2018 yılına kadar bölümün İngiliz Edebiyatı lisansüstü programında ders vermeye devam etti, sayılamayacak kadar çok öğrenci ve akademisyen yetiştirdi.
Prof. Dr. Ayten Coşkunoğlu Bear’ın ODTÜ’nün ilk yıllarından itibaren hem üniversitenin İngilizce eğitimine hem de Beşeri İlimler ve özellikle Edebiyat kanadının oluşumuna ve gelişimine katkılarda bulundu.
Ayten Coşkunoğlu Bear; Karşılaştırmalı Edebiyatın yanı sıra, edebiyat felsefesi, edebiyat-psikoloji ilişkisi, İngiliz romanı, drama ve modern Türk Edebiyatı üzerine çalışmalar yapmıştır.
Ayten Hoca’yı ben çok geç tanıdım. Onu tanır tanımaz da kendisiyle daha çok vakit geçirmek, onunla daha çok sohbet isteği duydum. Birlikte geçirdiğimiz kısa zamanlarda yaşam enerjisine, berrak zihnine, edebiyat tutkusuna, zarafetine ve alçak gönüllülüğüne hayran kaldım. İnsanı sarıp sarmalayan kişisel ilgisi ve merakıyla onurlandım. Bastonuyla zorlukla yürüyerek bölüme gelip pırıl pırıl gözlerle doktora dersine girmesi, üstelik de derslerin koridorda ve ofiste geç saatlere kadar devam etmesi unutulmaz. Onu tanıdığım için çok şanslıyım. Kendisini hep sevgiyle anacağız. Joshua Hocamın, öğrencilerinin, kedilerinin ve hepimizin başı sağolsun
Ayten hocadan karşılaştırmalı Türk ve İngiliz Romanı dersini almıştım. Hocanın çalışma azmi ve bilim tutkusu benim için hayranlıkverici olmuştur. Eminim Ayten hoca kendisinden ders alan öğrencilerinde unutamadıkları bir anı bırakmıştır. Toprağı bol olsun.
I had a dream about Ayten Hanim the other night (Feb 19). (It is funny how English, replete with metaphor as it is, chooses the nondescript “have” over the expressive “see” when it comes to relating dreams. For all intents and purposes, I “saw” Mrs Bear and talked with her while asleep. But I digress.) Together we were going to one place after another on METU campus to take care of some paperwork. I knew she was not really alive, so I was bewildered to see other people acknowledging her presence, too. All the same, we gave Mr Bear a major scare when we visited him in his former office in the so-called Beseri building. Then it was all about my defense of my doctoral dissertation, a job made harder for me, as the dream would have it, by the appointment of a biased stranger to replace Mrs Bear as “chair” of the defense committee. I received the degree, nevertheless, in dream as well as in reality. Which brings me to the real-life anecdote involving Mrs Bear that I want to relate. First a few words, though, on why I persisted in my demand for Mrs Bear's appointment as my thesis advisor against the odds of office politics that went out of its way to suit the doctoral program to the needs of academics. Professor Bear was the only expert in English literature in the department at the time whom I could trust implicitly to let me explore my own limits in writing my dissertation, offering me advice when I sought it and not trying to force me to apply models or criteria other than those I recognized as being relevant. Back, then, to the anecdote. I suppose it was sometime in the late 80s or the early 90s. I was being forced to agree to an arrangement whereby an academic other than Mrs Bear would officially become my thesis advisor, with Mrs Bear serving as advisor in a secondary or unofficial capacity. When I met with Mrs Bear in her office to let her know that I was under pressure to sign a document that would complete the said arrangement, she sounded what amounted to a battle cry: “Don’t sign it, Hakan!” I feel that it was the reassurance she gave me by uttering that simple injunction that solidified my resolve not to submit to the whims of the department authority and put me on course to become a PhD. She was that rarity on that playground of egos called academia – a nice person. May she rest in peace.
ORTA DOĞU TEKNİK ÜNİVERSİTESİ
Halkla İlişkiler Müdürlüğü
Rektörlük Zemin Kat
Üniversiteler Mahallesi, Dumlupınar Bulvarı
No:1 06800 Çankaya Ankara – TÜRKİYE
E-posta: himofis@metu.edu.tr
Tel:+90 312 210 21 38
Faks: + 90 312 210 35 90
© Orta Doğu Teknik Üniversitesi. Tüm hakkı saklıdır.
02.05.2021
Yasemin Tezgiden Cakcak
Ayten Hoca’yı ben çok geç tanıdım. Onu tanır tanımaz da kendisiyle daha çok vakit geçirmek, onunla daha çok sohbet isteği duydum. Birlikte geçirdiğimiz kısa zamanlarda yaşam enerjisine, berrak zihnine, edebiyat tutkusuna, zarafetine ve alçak gönüllülüğüne hayran kaldım. İnsanı sarıp sarmalayan kişisel ilgisi ve merakıyla onurlandım. Bastonuyla zorlukla yürüyerek bölüme gelip pırıl pırıl gözlerle doktora dersine girmesi, üstelik de derslerin koridorda ve ofiste geç saatlere kadar devam etmesi unutulmaz. Onu tanıdığım için çok şanslıyım. Kendisini hep sevgiyle anacağız. Joshua Hocamın, öğrencilerinin, kedilerinin ve hepimizin başı sağolsun
02.05.2021
Hasan Baktır
Ayten hocadan karşılaştırmalı Türk ve İngiliz Romanı dersini almıştım. Hocanın çalışma azmi ve bilim tutkusu benim için hayranlıkverici olmuştur. Eminim Ayten hoca kendisinden ders alan öğrencilerinde unutamadıkları bir anı bırakmıştır. Toprağı bol olsun.
23.02.2021
HAKAN ÖZDAĞ
I had a dream about Ayten Hanim the other night (Feb 19). (It is funny how English, replete with metaphor as it is, chooses the nondescript “have” over the expressive “see” when it comes to relating dreams. For all intents and purposes, I “saw” Mrs Bear and talked with her while asleep. But I digress.) Together we were going to one place after another on METU campus to take care of some paperwork. I knew she was not really alive, so I was bewildered to see other people acknowledging her presence, too. All the same, we gave Mr Bear a major scare when we visited him in his former office in the so-called Beseri building. Then it was all about my defense of my doctoral dissertation, a job made harder for me, as the dream would have it, by the appointment of a biased stranger to replace Mrs Bear as “chair” of the defense committee. I received the degree, nevertheless, in dream as well as in reality. Which brings me to the real-life anecdote involving Mrs Bear that I want to relate. First a few words, though, on why I persisted in my demand for Mrs Bear's appointment as my thesis advisor against the odds of office politics that went out of its way to suit the doctoral program to the needs of academics. Professor Bear was the only expert in English literature in the department at the time whom I could trust implicitly to let me explore my own limits in writing my dissertation, offering me advice when I sought it and not trying to force me to apply models or criteria other than those I recognized as being relevant. Back, then, to the anecdote. I suppose it was sometime in the late 80s or the early 90s. I was being forced to agree to an arrangement whereby an academic other than Mrs Bear would officially become my thesis advisor, with Mrs Bear serving as advisor in a secondary or unofficial capacity. When I met with Mrs Bear in her office to let her know that I was under pressure to sign a document that would complete the said arrangement, she sounded what amounted to a battle cry: “Don’t sign it, Hakan!” I feel that it was the reassurance she gave me by uttering that simple injunction that solidified my resolve not to submit to the whims of the department authority and put me on course to become a PhD. She was that rarity on that playground of egos called academia – a nice person. May she rest in peace.